Jest wiele zaburzeń medycznych, które mogą wywołać fizjologiczne symptomy podobne do ataków paniki. Zalicza się do nich pewne zaburzenia układu hormonalnego (np. hipoglikemia, nadczynność tarczycy, nadczynność przytarczyc), zaburzenia sercowo – naczyniowe (wypadanie płatka zastawki mitralnej, arytmia serca, zastoinowa niewydolność serca, nadciśnienie, zawał mięśnia sercowego), choroby układu oddechowego, zaburzenia neurologiczne (np. epilepsja, zaburzenia przedsionkowe) oraz nadużywanie substancji psychoaktywnych (np. uzależnienie od alkoholu lub leków, bądź ich odstawienie) (zobacz Barlow, 2002; Taylor, 2000).
Współwystępowanie innych zaburzeń
Lęk paniczny powiązany jest z wieloma innymi zaburzeniami. Opierając się na dużej próbie klinicznej (N=1127) Brown, Campbell i inni (2001) ustalili, że 60% osób z głównym rozpoznaniem napadu paniki z agorafobią miało przynajmniej jeszcze jedno rozpoznanie zaburzenia z osi I. Najczęstszym współwystępującym zaburzeniem była głęboka depresja (23%), lęk uogólniony GAD (22%), fobia społeczna (15%) oraz specyficzne fobie (15%). Zespół stresu pourazowego (PTSD) oraz zaburzenia obsesyjno – kompulsywne współwystępowały stosunkowo rzadziej, odpowiednio (4%) oraz (7%). Zaburzenie lęku panicznego przebiega ciężej u osób z głęboką depresją (Breier, Charney, & Heninger, 1984). W kategoriach czasowych związków jest bardziej prawdopodobne, że lęk paniczny poprzedzony jest występowaniem jakiegokolwiek zaburzenia lękowego wcześniej (Brown, DiNardo, & Campbell, 2001; Newman i inni, 1996).
Ataki paniki dotyczą nagłego początku intensywnego strachu odnoszącego się do pewnych, aktywowanych fizjologicznie doznań, które są błędnie interpretowane jako wskazujące na bliskie, nadchodzące, nawet katastroficzne zagrożenie dla zdrowia fizycznego lub psychicznego. Błędna interpretacja zagrożenia podwyższa niepokój i zniekształca postrzeganie symptomów fizjologicznych płynących z ciała i prowadzi do unikania sytuacji związanych z paniką oraz poszukiwania zachowań zabezpieczających, by zredukować prawdopodobieństwo przyszłych napadów paniki.
Nadwrażliwość na doznania z ciała
Wyniki badań empirycznych nie są zgodne, odnośnie tego, czy zaburzenie lęku panicznego charkateryzuje się podwyższoną ostrością interoceptywności szczególnie w odniesieniu do wewnętrznej percepcji problemów z sercem i układem krążenia (np. Pollock, Carter, Amir & Marks, 2006), chociaż osoby mogą być szczególnie wrażliwe na specyficzne doznania z ciała związane z ich największą obawą (np. wzrost ciśnienia krwi dla osób, które lękają się zawału serca; Taylor 2000). Jak zauważył McNally (1999) strach związany z doznaniami z ciała nie oznacza, że osoby go doświadczające są „lepsze” w wychwytywaniu „wewnętrznych symptomów”.